Unang araw ng Setyembre, at malamig pa sa nakapangingilong yelo ang bumuhos sa ordinaryong araw ng Biyernes.
Dumating ang pinakahihintay; inaasahang kagulat-gulat pa rin na parang hedlayn sa pahina ng diyaryo. Ala-alang pagkasakit-sakit nung unang karanasan*, ngayon nama’y giyera-pataning emosyon na sa una’y lungkot na ‘di mapasubalian.
May birtud ang sariling bayan. Kaya nga’t ipinangako ko nang sa maraming ulit ay babalik at babalik ako kung sakali man. Ang hindi mapipigilan, bagkus inaasahan din nama’y matagal nang pinaghandaan (ngunit pagkahandang nauwi din naman sa di mawawaang lungkot, at ginhawa.)
Nagsisisi na nga ba ako? Hindi siguro. Hindi ko pa alam. Gusto kong magsilbi, hindi nga.
Sa malao’t madali, may mga pagkakataong dumarating sa isang tao. Ito’y bahagi lamang ng makitid niyang mundo. Kumbinsido na akong hindi’t hindi sa ibang bansa akoy mahihimlay. Hinding-hindi.
Pagka’t maraming dapat balikan. Itong pagbabalik na hindi pangangailangang dapat tugunan lang. Itong pagpapasya sa habang buhay na pagpapaubaya, para sa iba.
May maghihintay. Kung hindi marami, tiyak may isang gustong makapiling upang buuin ang buhay na mapagpasya.
Dito man o sa ibayo, may Setyembreng umaalis, may Setyembreng bumabalik. Kaya’t hindi huli ang unang araw kong ito ng Setyembre.
*Panaklot sa dibdib ang pagkamatay ni Kuya, na isang masamang balitang sa kawad ipinahatid sa isang ate
No comments:
Post a Comment