Ang una kong pagsakay sa bus, maaliwalas.
Kahit manginig-mangilo ang kamay ko sa maagang sikat ng umaga, habang nag-hihintay sa loob ng 30 minutong pag-sigida ng bus.
Malinaw na malinaw ang Maynila: haragan ang mga hari ng kalsadang pinaiikot ng mga namamanginoong tsuper. At kundoktor na walang kasing tapang.
Sana'y may dyip dito, naibulong ko ng ilang beses. Dahil kung magkameron, malamang ay kanina pako nakarating sa serye ng aking biyahe.
Sa dyip o bus sa Pilipinas, magkakamukha ang mga tao. Dito'y iba-iba (madalas pa ngang higante ng ilang ulit sa akin ang mga pasahero) at palabati, lalo ang mga matatanda.
Pagsalubong ng isang maaaliwalas na araw.
Ang larawan sa bawat bintana ng bus ay tila anggulo sa kamera: malamig din ang syudad, nagkukulay-dilaw sa mga dahon ng punong naghahanda para sa taglamig, at sikat ng araw na tila 'di matapos na umaga.
Ilang ulit pa? Na mananabik sa hari ng kalsada ng salaulang lunsod?
No comments:
Post a Comment