Maging Tatay

Ilang taon ko na din siguro kinimkim to: tagong muhi sa tatay ko. Ngayon ko na lamang higit pang nakita dahil sa kabilang banda, ngayon naman ako natutuwa sa kanya.

Siguro'y binulag ako ng pagtanggap kong may sarili din siyang buhay na dapat niyang piliin. Nagkamali man, ang lahat ay bahagi ng sarili niyang pagpapasya.

Ang madalang kong maramdaman, ginusto man niyang ipadama noon, na may tatay ako ay naipapakita niya sa mga apo. Palibhasa'y malayo sa kinamihasnang buhay sa Pilipinas kaya't walang ibang pagpipilian kundi akuin ang papel ng mga anak sa pagbabantay sa mga apo.

Habang ang kanilang nanay ay nasa trabaho. Ginagawa ang lahat maialis lamang sa mga bata ang pagkawalay sa nanay. Nagpapasuso din (sa bote) ng gatas kung kailangan. Nagpapakain ng ekstraherong mga pagkain (yogurt, cereal, spaghetti) sa umagahan, tanghalian o hapunan.

Limang apo, na pulos may dugo at anyong dayuhan. At dilang dayuhan! Kahit bali-balikong Ingles ay ikinatutuwa ng mga bata at nauunawaan pa nga. Tuloy, baka hindi siya masabik sa naiwang dalawang apo sa Pinas.

Kalong ko kanina ang sanggol pang anak ni ate. Masarap magpatahan ng baby, nakikipamangka sa mga musmos na pintig ng puso niya. Marahan din ang dampi ng munti niyang kamao sa dibdib ko. Masintang ilaw, magiliw na indak at disimuladong oyayi at mahimbing siya sa piling ko, hanggang dumating ang kanyang nanay.

Ang lundo ng pagiging tatay. Hayskul ko pang pinagpapantasyahang maging tatay. Ang mapuyat sa gabi, magpalit ng diaper, magbiyahe sa bus kalong ang anak. Ang umiyak at mamatay para sa karugtong na buhay. Magiging bahagi siya ng buhay ko, ng buhay namin ng aking mahal, sa hinaharap at hanggang wakas pa.

Maningning na talinhaga ng pagmamahal na wagas.