Hindi ko maintindihan ang sarili ko nitong mga nakaraang araw.

Paikot-ikot sa utak ko ang ganito: There’s more to life…there’s more to life…

Kesa sa aking present. Hindi ako sanay sa rutinaryong buhay. Nasasawa din naman ako sa panay na walang ginagawa. Hindi ko maipirmi ang sarili ko.

Pero, totoong there’s more to life. Kaya mahirap ang tumatanda, dahil kailangang magplano ng bawat oras. Ngunit hindi sarili ang nagdidikta ng kahihinatnan sa bandang huli.

Tinititigan ka ng mata sa mata ng buong mundo: Ika’y isa din lamang nilalang na walag pinagkaiba sa lahat. Mamumuhay kang parang bulag, dahil kumbinsido ka na sa dapat mong kapulutan.

Mamumuhay kang de-kuwerdas ng oras. May signature ang bawat mong gamit. Ilang buwan lang ay magkaka-kotse ka na. At magkakabahay. Kumportable ang iyong buhay.

There’s more to this fucking life. I’m restless and I’m feeling tired getting so, old. I wish this part of my time will soon pass away, fade away. I want to wake up on the day when I could sense life itself. Or make sense of it, at least.