Tekat

Syeyring (?) kami ni ate kat(rina acupanda) ng mga angas sa 'di matuluy-tuloy, di matupad-tupad na mangarap na maging fiction writer.Laman sa pagitan ng aming kulitan ang pangako at walang kapararakang pag-asam na makapagsulat.

Pero ngayon, siguro'y pakabang ginagalugad ng kanyang sinakyang eroplano ang Vegas. Ilang taon na di naman sabi niya, na hindi sila nagkikita ng tatay niya at ngayong nabigyan ng pagkakataon, bakit hindi?

Ang isang bagong lugar, kapwa mabigat na pasanin at factor para piliin natin na umalis,maglakbay,bumalik,umalis ulit at humanap pa ng ibang masisilungan.

Malawak ang mapa ng Amerika, o Las Vegas na lang kung ikukumpara sa mapang nabuo niya sa sarili: isang buwan munang makikipagtitigan sa buhay na meron sa isang dayuhang lugar,saka siya magdedesisyon ano ang kayang gawin sa hindi.Ang tiyak, mahusay siyang magsulat at pinaghandaan na niya ang mga materyal dito pa lang.Isang portfolio para sa sarili na sisikapin niya matapos sa dulo ng kanyang pakikipagbuno sa Amerika.

(Siguro'y...siya at si Aubrey lamang ang dalawa mga babaeng napagbubuksan ko ng malupit na pangarap na makapagsulat.Ng lalim kung paanong sairin ako ng mga pagkakataon at panahon sa paghahanao ng oras na harapin ito.)

Maiiyak siya at matatawa, pero alam niyang tama sa ngayon, na pumalaot para makapiling ang ama.Sa takot marahil,bahagi ng kanyang biyahe ang dalawang-isip na tumuloy pa.Naghihintay man ang Amerika,alam niyang matagal na rin siyang hinihintay sa sariling bansa, ng isang tulirong panahong umuungol ng pagbabago.

Ang pag-alis at pagbabalik ay dalawa sa maraming bagay na mahirap asahan at madalas kaysa hindi, masakit sa isip at sa puso ang tama.Tuloy,nagiging paborito ko ang linyang So what's the glory in living...Doesn't anybody ever stay together anymore...And if love never lasts forever Tell me what's forever for...

Wala namang nagsabing may habambuhay talaga.May pangakong napapako pero may pangako ring natutupad.Sa sarili at sa mahal,buhay man ang katumbas.

Sense, meron ba?

Siguro mas pipiliin ko na lang magsulat sa Filipino.Naman kasi, marami nang nagsusulat sa Ingles.At ang toxic na trabaho ko, ang moda ay Ingles so, bakit pako mag-i-ingles?O aminin ko na lang na kahit sa UP pako nag-aral, bobo din naman talaga ako sa dayuhang salita gaya ng maraming Pilipino na umaasang umasenso sa simpleng paggamit ng Ingles.

Antagal tagal ko nang gustong magsulat.Yung ganto lang.Walang pakialam dahil sigurado ako wala din namang makikialam.Gusto ko at para sa akin, malalim na dahilan yun para tayo magpatuloy.

Galit nga ko minsang sumulat.Paano, pakiramdam ko nauubusan nako ng panahon, maraming factor sa totoo lang.Nawawalan ako ng panahon,o wala nang panahon sa akin ang pagsusulat.Parang ggrr.Alam mong kulong pero hindi mo kaya sa ngayong pakawalan.Alin ba kasi?Yun na.Hindi mo kilala ang demonyong kung tawagin ay angst.O angas.

(Hala,siguro mas maraming angas sakin ang taong lumikha ng blog.Okey kung ganun.At nagpapasalamat ako sa kanya.)

Hay,baka lang kasi, lamunin ng gulo ng Maynila ang lahat ng masarap sa pagsusulat.Kahit pa sabihing ang Maynila ay gubat, ang maruming dagat kung saan ang lahat ng karumal-dumal ay may lugar para sa pagsusulat.Tulad ko?At lahat ng batang manunulat ng ating panahon.

Pero may pero.Sa kabilang banda,wala namang masama na patuloy na umasa.Wala din namang masama na piliin ang pagsuko, kung ito ang talagang kahahantungan nito.Ang mabuti,may paraan, at may magagawa.

Hindi pa naman huli.Ang lahat ay darating sa huli pero hindi sa ngayon.

Panimula

Ang pagsisimula/panimula ang isa sa pinakamahirap
Katumbas nito ay parang panganganak..

Na babae lang ang tanging nakakaalam?
O higit pa.

'Ta niyo?Wala akong masabi...tinatangay ng lumubog nang araw ang mga salita
Siguro'y ganun na nga. Ang pagsisimula ay katumbas lamang ng pagtatapos
Na mahirap pakawalan.

Ang pag-asam na ay masulat o masabi.Sa dulo ng dila.
Ay mailap na palaka.Kaya't manatili, mag-antabay

Hanggang sa susunod na posting? :)

Ito po ang aking blog.Bow.

Wehehe.