"Kumusta naman ang misis mo?" tanong ni JR, bagong kakilala ko dito. "Ayos naman," sabay kuwento kong kamakalawa ay sumulat ang embassy. Ipinadala na daw sa Pinas ang papeles namin at siguro,tatlong buwan lang ay kasunod na ang bisa ni Aubrey.
"'Buti ka pa," sabi niya. Kasi, humindi raw ang embahada sa papeles ng kanyang tito at tita na makapagtrabaho dito. Sa tulong niya,nakapagpasa ng papel, nakakuha ng medikal eksam, etsetera ang kanyang tito at tita, pero pagdating sa embahada, hindi pa rin pumasa.
Dalawang tig-bente singko mil din ang naipadala niya.
Sabi ni Marea, ka-trabaho ko sa retail store, bakit daw ganun tayong mga Pilipino? Kapatid, magulang, tito, tita, mula sa kalapit at kalayong pinsan, kapag hiningan ng tulong, kahit paano'y parang hindi, mahindi-an.
'Di man masama iyon, sabi ko. Pagkat tayo, parang buhay natin ang pamilya. Palibahasa, malalaki ang mga pamilya sa bayan natin. Magkakalapit, magkakalayo, pero hiningahan ng tulong, kahit paano, tutulong din.
Hindi rin natin alam kung saan punto bang pwedeng sabihing, hindi na puwede.
Si Iyong, kapatid kong bunso, gusto daw mag-aral. Nauna pang nakapag-asawa sa akin, tatlo na nga ang anak, pero ngayon lang nakapag-isip-isip na baka may pag-asa din siya sa buhay.
Nung bago nga siyang makapag-kolehiyo sa isang vocational school, sabi pa niya, "Kuya tulungan mo akong mag-aral, gusto ko ding makatapos para makapunta ako diyan." Sa Canada.
Sabi ko ulit sa isang ka-trabaho sa call center, "If there would have been better opportunities in my country, I wouldn't want to come here and work."
Sa kabilang banda, blessing-in-disguise na din siguro ito. Siguro ang usapin, anong klaseng bukas ang naghihintay? Sa iyo at sa iyong mga anak? Ang kaso'y makasarili itong pagpapasya.
Kung sa dulo ng kadulu-duluhan, tila mas masaya pa rin ang mabuhay, magmahal at makipaglaban para sa bukas,sa sariling bayan.#
