Ate Ko,
Matanda ka sa'ken ng higit isang buwan lang pero magiliw kitang tinatawag na ate, dahil masarap ang pakiramdam.
Tingin mula sa malayo, ikaw ang nakakakita sa hindi ko makita noon. Ang mundo natin sa UP, sa session road, sa Cabinet Hills o sa apat-at-mabahong-sulok ng OutcroP ay lumigwak pa dahil kinaya nating tignan ang mga bagay-bagay labas sa pulitika, paloob sa isang pagkakaunawaang tayo lang ang nakakaalam.
Dangan kasi, gusto nating magsulat nang magsulat hanggang lumutang ang mga letra, salita. At pag-ibig, pag-alala, pag-iyak, pagtawa at ligaya. May hiraya ang bawat nating pag-uusap na nakatanghod sa kape o mainit na noodles.
Kung susukatin, siguro'y milya-milya na rin ang nabiyahe nating magkasama -sa paglalakad, pagsakay sa dyip o pagtakbo- katulad ng pagkakapatirang namamagitan sa atin.
Gusto kong langhapin ang dati nating halakhak. 'Di ba't mas gusto nating tumanghod sa kape, pagmasdan ang ulang malamig, o magbabad sa mga kuwentong nagsampiran sa araw-araw nating pagkikita?
Mapapabuti ka, alam ko. Pagka't alam mo kung paano ang magpasya. Maging malaya ka sana sa mga bagay na nakakapagpaligaya sa'yo.
Mahal kita, ate ko. Gusto kong lumipas ang mga araw, na hindi nagpilat ang pag-alis ko. Basta isang araw uupo na lang ako sa isang tabi, na may hawak na dalawang tasa ng kape, kasama ka upang magsalo sa mga bagong kuwento-kuwento ng ating buhay.
May hiraya ang bawat nating pag-uusap. Hinding-hindi ko matitiis yun. Babalik ako, pagkat walang ibang ateng katulad mo sa kabilang dulo ng mundo.
Salamat, salamat. Sa ating pagsusulat.
En
No comments:
Post a Comment